Çarşamba, Kasım 11

çıldırdığım günden bir kesit..





O hafta sonumu şehirden kırk beş kilometre ileride, insanların kendini dağ tatiline gitmişçesine avuttukları bir tepede bulunan üçgen biçimli bir otelin, tavan arası süsü verilmiş lambiri kaplı odasında geçirdim. 

“Yazmasaydım çıldıracaktım” klişesine kapıldığım bir dönemdi. Yavaş yavaş çıldırıyordum ama yazamıyordum. Birkaç parça eşyamı, yün çoraplarımı, Bukowski’yi, marketten aldığım iki şişe kırmızı şarabı, günlüğümü ve diz üstü bilgisayarımı bavuluma koyup kendimi sisli yollara bıraktım. Ne var ki otel hafta sonu tatilcileri ile doluydu. Resepsiyonda uzun bir süre anahtarımı almak için beklediğim sırada gördüm onu. Başta bağırma masası sandığım, sonradan misafir ilişkileri olduğunu öğrendiğim, insanların sürekli önüne geçip bağırdıkları masanın hemen çaprazındaki koltukta oturmuş bira içiyordu. 1930’ların kolalı gömleklerine benzeyen beyaz bir gömlek giyinmişti, altında kahverengi bir pantolon, üstünde yine aynı renk pantolon askısı vardı. Yandan ayrılmış, briyantinli saçları biraz gevşemiş, alnına dökülmüştü. Kapalı alanda yasak olmasına rağmen sigara içiyor ve bundan hiç endişe duymuyordu. O curcunanın içinde, bulunduğu metrekareyi ayrı tutan garip bir sakinliği vardı. Bu dünyadan değil gibiydi. Ama onu tanıyor gibiydim.
Onu tekrar görmek istiyordum. Ama yaşadığım kalabalıktan kaçmak için buraya gelmiştim, tatilci güruhuyla zihnimi kirletmeye niyetim yoktu. Önümdeki iki günü odamdan çıkmadan geçirmeye kararlıydım.

Perdemi aralayıp, ilham meleğimi içeri davet ettim. Fazla vakit kaybetmeden bilgisayarımı açıp yazmak istiyordum. Düşündüm, odada voltalar attım, koltuğun kenarından dünyaya baktım, su kaynatıp kahve yaptım, mini bardaki şarabı içtim, biraz ağladım, biraz müzik dinledim, viskiyi de içtim, bilgisayardaki eski fotoğraflarımıza baktım, bir sayfa açtım yazmaya başladım… İçimde kalan her şeyi parmaklarımla o ekrana işlemem bittiğinde saatin gece yarısına yaklaştığını fark ettim. İçim biraz olsun rahatlamıştı, yemek yiyebilirdim. Oda servisini arayıp otel menülerinin en uğraşlı ve en hızlı tüketilen Club sandviçini sipariş ettim, yanına da iki bira söyledim. Koltuğa uzanıp elime klima kumandasını aldığımda duydum onu..
-      
           - Yazamıyorsun Ahu..

Koltuktan sıçrayıp başımı istemsizce yana çevirdiğimde yatağımın üzerinde otururken gördüm onu. Ağzımdan sadece çok korkmuşların tanıyabileceği bir ses çıktı.
-       
          -Ne işin var burada, kimsin sen?
-        -İlham meleğini tanımadın mı?

Soğukkanlı bir şekilde dalga geçiyordu benimle. Ayağa kalkıp mini bardaki rakıyı açtı ve kafasına dikerek yatağa geri döndü.
-      
           -Siz bu lanet anasonlu şeyi nasıl içebiliyorsunuz?
-        -Suyla karıştırarak..

Yüzüme hayatı boyunca hiç insan sevmemiş gibi baktı. Hiç sevmemiş, bir kızın elini tutmamış, saatlerce öpüşmemiş, sarı kafalı tombul yanaklı bir çocuğun başını okşamamış, bir köpeğin burnunu ısırmak istememiş, bir kadının kollarında başı dönmemiş gibi.
-        
          -Yazamıyorsun Ahu. Yazdığın edebi gübre yığınını yakmanı ve bundan böyle mürekkepten, kalemden, yanında taşıdığın şu televizyonlu daktilodan uzak durmanı öğütlerim.
-       - O bilgisayar.
-        -Ne?
-        -O bilgisayar, televizyonlu daktilo değil.
-        -Sevgili Ahu.. sana bunları tüm aklı başında ve medeni insanlar adına söylediğimi bilmeni isterim.
-        -Heyyy, bu olamaz sen Bandini’sin. Kahretsin!.. Arturo Bandini. İnanamıyorum.
-        -Büyük yazar Arturo Bandini.
-        -Hala gençsin!.
-        -Bu Tanrının bir mucizesi değil, yaşlandığımı beklemek ancak senin aptallığın olur.
-        -Ateist olduğu için Tanrıdan özür dileyen, tanrıya inanan ama ona sürekli küfreden bir adamdan beklemeyeceğim bir cümle aslında bu. Neyse.. baksana sahiden ne işin var burada? Yoksa çıldırdım mı sonunda?
      
      Yataktan kalkıp sandalyeyi hemen önüme çekti. Oturup biraz öne doğru kaydı.. Başını arkaya itip birkaç saniye tavana doğru baktıktan sonra gözlerini gözlerime dikti.
-        
           -Bilmiyorum. Sanırım lanet gibi bir şey. Hayatını Camilla gibi geçiren küçük orospuların dünyalarına dalıp çıkıyorum bazen.
-        -Ben Camilla gibi değilim. İyi bir işim var, ailem, çevrem, ilişkilerim.. İlişkilerim.. Yani tamam, herkese karşı bir melek olduğumu söyleyemem..
-        -Başka?
-        -Sevdiğine yardım etmek için bazı fırsatlardan faydalanmak.. Ya dur.. Sen bu değilsin. Sohbet edebiliriz, birbirimizi sevebiliriz. Colombia birahanesine gidip iki bira içebiliriz mesela, biraları ben ısmarlarım. Parasızlığın umurumda değil. Camilla’ya duyduğun aşktan nefret ediyorum ve bazen kıskanıyorum da ama istersen bu konuda dertleşebiliriz. Onu hala istiyorsan nasıl pislikler yapacağın hakkında tüyolar veririm sana, ama daha çok o yolluyu bırakman için şerefine kadehler kaldırabiliriz.
-        -Ne tüyosu? Dowson şiiri bile onu etkilemedi. Telgrafla yollamıştım, Arturo’dan Camilla’ya bir damla ölümsüzlük şiirimi. Hala hatırlarım telgrafı okuyuşunu, sonra omuz silkip onu parça parça edişini..
-        -Canı cehenneme Camilla’nın. Gel aşağı inelim, bara gidelim. İnsanlar Camilla’nın sana, yazmanın bana veremeyeceği şeylerle dolu. Üçer bira içip dans edelim. Yazamadığım gecelerde düştüğüm anlamsız sefilliğe içelim. İstersen sonra sevilmeyişlerimizi konuşarak sızarız…

Evet çıldırmaya o gün başlamıştım doktor. O gece Arturo Bandini ile sabaha kadar içip dans ettik. Ertesi sabah, tozlu gün ışığı ağarırken yazdığım her şeyi ve bilgisayarımdaki tüm fotoğrafları, dinlediğim şarkıları, mailleri, o güne kadar ne varsa hepsini sildim. Toplum dışı serserilerden uzak olmaya karar vermiş, ayyaş ve yazar olma fikrini bırakmıştım. Saatte 180 kilometre hızla eve geri dönerken arabanın camını açıp günlüğümü ters istikamete doğru attım.  Size göre depresif, bana göre dingin yeni hayatım işte tam olarak böyle başladı.


Pazartesi, Ekim 26

Zordur 1 Mayısta Aldatılmak..




-Bayan buradan geçemezsiniz
-Ama burası çıkmaz sokak, başka geçiş yerim yok.
-Görmüyor musun bayan, kapalı bu sokak, geçemezsin.
-E iyi de ne yapacağım, gitmem gerek.
-Dön evine geri.
-İşte ben de evime dönmek istiyorum, çekilirseniz geçeyim de evime döneyim.
-Bayan geldiğin yere geri dön. Hadi, bekleme yapma, hadi!
-Bakın ortadaki kırmızı binadan çıktım, cumbalı olandan. Orası evim değil ve size şu an açıklayamayacağım nedenlerden dolayı da geri dönemem. Buradan bir an önce gitmem gerek, sokağın diğer tarafı duvarla kapalı olduğuna göre başka çıkış yolum da yok. İzin verin geçeyim.
-Bayan seninle mi uğraşacağız burada.  Nerden geldiysen oraya geri dön. Hadi bekleme git.
-Ya dönemem anlasanıza, dönemem. O cumbalı ev sevgilimin evi. Eski sevgilimin yani.. yani artık eski sevgilim. Aşağılık herif beni bütün Cihangir’le aldatmış. Bir de üstüne yemediğim hakaret kalmadı. Anasına kadar küfredip çıktım o evden. Arkamdan hayvan gibi bağırıyordu. Ben şimdi o adamın evine dönemem. Buradan geçip gitmek zorundayım. İzin verin geçeyim. Lütfen..
-Bak bayan.. Sen bela mısın ulan bayan. Defol git diyorum. Bak vur emrimiz var. Yemin ederim vururum. Görmüyor musun ulan çıkmak istediğin sokağı, PKK’lılar molotof atıyor, ananı bellerler orda senin.
-PKK’lı değil onlar cepheli. Bir şey olmaz giderim, öğrenciyim hem ben, alışkınım. Sokakta, parkta, okulda, maçta hep yiyoruz gazımızı, sıkıntı yok. Geçeyim hadi..
-Öğrenciymiş, okula sizi vatan haini olun diye mi gönderiyor analarınız. Dön lan geri. Ulan bugün 1 Mayıs, günlerdir duyuruluyor kapanacak diye yollar, otursaydın evinde. Dön ulan.
-Aaa baksanıza o sokakta yerde yatan çocuk var. Yaralı galiba.. Ambulans çağırın. Bakın bacağını tutuyor.. Sokakta başka kimse yok, toma da hala o çocuğa su sıkıyor.. Ya niye çocuğa yardım etmiyorsunuz, ya sakat kalırsa. Bak çekiyorum fotoğrafını, o çocuğa bir şey olursa bu toma da siz de hesabını verirsiniz.
-Marjinal o. Yürü git.
-Ne marjinali abicim yapmayın. Sonra cahil deyince gururunuz kırılıyor. Bak bugün bu çocuk yerde yatıyor, yarın bu devletin istediği gibi olmazsa sizin çocuklarınız yatar yerde.
-Dön ulan dönnnnn!. Dööööön!
-Dönmüyorum ulan dönmüyorum. Çıkmaz sokağı kapayıp vatan mı savunuyorsunuz siz? Neyi engelliyorsunuz, işçiler yürüdü diye devlet mi devrilecek?.. Niye takıyorsunuz maskenizi şimdi, ne oldu...
-Bak 3e kadar sayıyorum.. dön git. Biiirrr… Kiiiiiii…… Git ulaaannnnnn… Üçççççç.. Fişeekkk!
-Yüzümmmm!.. Nefes alamıyorum.. Yüzüm yanıyor.. Yüzümmmm… Aaaaahhh!.. Aaahh!!! Gözlerim.. Nefes alamıyorumm… Yardım edin.. Allahın belaları bu sokağa hapsettiler beni.. Yeter artık atmayın.. Yeter boğuldum yeterrr.. Ben size ne yaptım… ne yaptık ulan biz size? Hayvan herifler!.. Taşım mı var, sopam mı var, silahım mı var. Yeterrrr!..
-Bayılmış bayılmış, dört kapsülden bir şey olmaz, yapın ters kelepçeyi, götürün gözaltı aracına. Çok istiyordu bu sokaktan çıkmayı. Dün geceyi bir serserinin koynunda geçirmiş, bu geceyi de Vatan’da geçirsin bakalım.. Götürün çabuk, götürün görmesin gözüm. Sigaram bitmiş, verin bana sigara, yakayım bir tane.. Ohh bee, ohhh!.


*******************************************

Not: Bu iktidara karşı ilk zaferimizdir gezi direnişi.. bu nedenle gezinin sembolu kırmızılı kadının resmi ile yazıyı taçlandırdım. umarım ikinci zaferimizi de 1 kasımda sandıkta vereceğiz.