yağmur..

Sabaha karşı 3'tü..
Ben uyumayı becerememiştim ama gece terörüm uyanmıştı. Baktım Şimşek yanımda, sakin ol dedim kendime, geçecekti bu kalp sıçraması.. Baktım Şimşek gülümseyerek uyuyor, mutlu olacak neyi varki diye düşündüm, ardından kurdum hemen..ötekini görüyordu rüyasında. Antalyada yaşayan, keman çalan, kızıl saçlı kevaşeyi..
Gülümseyişine sıçrayarak uyandırdım Şimşek'i, yüzündeki gülümsemeyi bozarak. "canımmm, gel yerine" diyerek çekti beni boynunun kıvrımlarına doğru, saçlarımı avuçlayarak.. "Canın çıksın, ben burda kalp krizleri geçiriyorum sen sırıtarak uyuyorsun, uyan" diye bağırdım kulağına doğru. Uyandı, yapacak birşeyi yoktu, alışkındı..
O gün ilk kez balık yedim, sabahın 4'ünde, Eminönünde pis elli bir balıkçının mangalından. İçim ağlıyordu ısırdığım şeyin yüzünü düşündükçe. Birşeyler anlatıyordu bana;
-Annem mutfak tezgahına döşemiş gazete kağıtlarını, dökmüş üstüne unu, hamsileri una batırıyordu sonra da kızgın yağa atıyordu. Baktım gazetede Sinan Cemgil'in fotografı, annesi güzel gözlü oğlum benim diye severmiş, ölüm yıldönümüymüş.. Hemen yanında hamsi bana bakıyor.. İçim bir tuhaf oldu, gözler.. ikisi de ölüydü artık. Yemedim o gün o hamsiyi, aç uyudum, kızdım da anneme.. Sadece o gün ama.. Sonra ne zaman balık yesem aklıma o görüntü geldi.. yedim yine de. Hayat.. diyalektik.. materyalizm.. Troçki der ki..

Gerisini dinlemedim, o karede takılı kaldım. Yüzü olan şeyleri yiyemiyordum. Şimşek bunu bildiğinden, balığın kafasını kestirerek koydurtmuştu önüme.. İçim ağlaya ağlaya yedim. Balığın öteki olduğunu düşünerek, sonra kusarım bunu boktan bir çöplüğün yanında dedim. Olmadı, öyle bir yere götürmedi beni, içimde kaldı öteki balık..
O gün bugündür öğütemem.. Midemde yüzen büyük bir lokmadır öteki ve sonrasında gelen tüm ötekiler..

Sakatlanmıştım. Ayak bileğimden kasıklarıma kadar beni sarmalayan demirden bir aletle yatmaya mahküm edilmiştim. Şimşek askerdeydi, yemin töreninden sonra ailesiyle çıkıp yanıma, İstanbula kaçacaktı. Sabahın 3'üydü. Öteki aradı beni. Şimşek'in ona yazdığı mektubu okudu. Üşenmiş olsa gerek, ikimize de aynı mektubu yazmıştı. İstanbul'da hava yağışlıydı, ben yürüme yeteneğimi kaybetmiştim. Sabahın 4'ünde aradı beni Şimşek. "Geldim, aşk bizim şehrimizde sen nerdesin" dedi. Tuvalate bile tek başıma gidemiyordum. Ev halkı uyuyordu. Annemlere bir mektup bıraktım, "organizasyon bensiz devam edememiş, şoför beni almaya geldi, gittim ben, emin ellerdeyim merak etmeyin" diye.. onları sabah şokuna bırakarak.
Çıktım aşkı karşıladım, iki koltuk değneğiyle.. Fındıkzade'de Truva Seyahat'in önündeydik. Sarıldı bana, yağmur yağıyordu. Öptü, öptüm. Hiçbir şey demedim. Ne mektup vardı dilimde ne öteki..
Bir balık vardı aklımda, içim ağlıyordu..