oldum bittim çok gülerim..

Aslında çok kızıyordum ona. Kızmak için yeterli nedene de sahiptim, nerden baksan haklıydım. Ama o çocuk masumiyetine dayanamıyordum işte, sonuçta duygusal bir insandım, herşey yüreğime işlerdi...
Kızdığımı anlaması için ayaklarımı ritmik olarak yere vurup, hırsla bir sigara yaktım. Gözlerimin içine baktı, "neyseki sen çok anlayışlı bir kızsın" dedi, gözlerimi masaya doğru eğdim, gülümsedim. Yine çözülmüştüm hemen bir cümleye, dudağımı ısırarak cezalandırdım gülüşümü, konuyu kapadım..

Huyumdur, sinirli ve stresli zamanlarımda yüzüme bir gülümseme yapışır. Hatta bir kere sinir krizi geçirdim, millet ortalığı kırar döker, ben kahkahalardan boğuluyordum nerdeyse. Halk arasında vidaların gevşemesi diye tabir edilebilen bu olay, senelerce önce bir gece annemin yanına uzanmış, huzurlu bir uyku için kendisinden medet umarken başıma gelmişti.

Kara kıştı..
Editörlüğünü yaptığım dergi batmış, çocukların partilerinde animatörlük yaparak hayatımı idame ettirmeye çalışıyordum.
Evim yoktu, bir gün anneannemde, bir gün ablamda, bir gün sevgilimde kalıyordum, sırtımda çanta bugün kime misafir olsam diye zar atıyordum. Sonra sevgilim aniden "bu ne böyle ne iş olsa yapıyorsun, bir kariyer planlaman yok, sığsın, ben aileme seni ne olarak takdim edeceğim" diyerek beni terketmiş, terketmekle de kalmamış ülke değiştirmişti. Oysa askerden yeni dönmüştü, işsizdi, beğenmediği animatörlükten kazandığım parayla ona yemek ısmarlıyor, iş görüşmelerine giderken giyinmesi için gömlek-pantalon alıyordum.
Kronik bronşitim yakama yapışmış, öksürükten uyuyamadığım günler gelmişti. Çocuğu geceleri öksürüğümden uyanmasın diye ablamda kalamıyordum, sevgili de gitmişti, tek kapım canım anneannemdi.

Annem gelmişti bir haftasonu, hep birlikte tiyatroya gidecektik. Aile klasiğimizdir, Taksim'deysek Bambi'de ya da Kızılkayalar'da kaşarlı dürüm döner yeriz. Hiç huyum olmamasına rağmen tiyatroya girmeden önce tuvalete gireyim de oralarda sıkışmayım dedim. Bildiğiniz tutucuyumdur ben, ancak çatlamak üzereysem dışarıda tuvalate girerim. Üstelik yasaktır alaturka tuvalete girmem, sakat bacağımdan dolayı, doktorum yere paranı bile düşürsen eğilip alma, yürü git der. Unutkan cesareti geldi o an demek, iyileştim nasıl olsa dedim, girdim... Neyseki başka insanların da tuvaleti gelmişti ve beni farkettiler. Bambi'nin alt katındaki küçücük tuvaletin bütün fayanslarını yüzümle silerek kapıyı yumrukladım, dışarıda bekleyen kıza bizimkileri tarif ettim "beş tane kaşarlı dürüm döner yiyen kadın" olarak ve on dakika sonra herkes kapıdaydı. Haliyle geceyi tiyatroda değil, Taksim İlk Yardım'da geçirdik. Fişim çekilmişti, yine bir süre yürüyemeyecektim...

Yanımda yatıyordu annem, "çok ağrıyor mu" dedi, "hı hı" dedim acıklı bir sesle. "Aç ta kaldık bak dönerleri de yiyemedik, telaştan eve gelince de unuttuk birşeyler yemeyi" dedi. Önce gülümsedim, sonra gülmeye başladım, sonra gülmem şiddetlendi, kahkahalarım bütün ev halkını hatta mahalleyi ayağa kaldırdı. Bir yandan bronşitimin öksürüğü, bir yandan öksürdükçe bacağımın artan acısı.. Ne nefes alabiliyordum, ne gözümden gelen yaşlara hakim olabiliyordum ne de kahkahalarımı kesebiliyordum. Annem ışıkları yaktı "galiba delirdi" diye bağırarak ahaliyi uyandırdı. Bir yandan bana su içirmeye çalışıyorlar, bir yandan gülmekten koltuklara düşüyor herkes. Sabaha kadar güldüm.. ben güldüm, herkes bir üzülüp bir gülerek bana eşlik etti.. Öyle uyuduk..

Ne zaman gereksiz bir yerde gülecek olsam, aklıma o gece gelir. Yine öyle gülmeyip, ciddi durmam gereken bir andaydım. Göz teması kurmamaya çalışıyordum. O ise gözlerimin içine içine bakıyor, üstüne gitmeden konuyu kapamış olmama seviniyordu, "gerçekten çok anlayışlı bir kızsın" dedi. Tekrar edilecek bir laf değildi, içimden karikatürler geçmesine neden olmuştu, baktım ki açıklayamayacağım bir gevşekliğe ulaşacağım "hadi kalkalım" dedim.