dön-me..

Sevgili,

Sana hitap edeceğim sıfatları tüketmişim, üzgünüm. Sen de vakti zamanında her şekle girerek, hakettin şimdi bu yoksunluğu..
Yoksun'luk.. Yoksun'luğunla ben sonunda iyi arkadaş olmayı becerebildik. Ara sıra birbirimize hırlaşıyoruz hala, ama ilk günlerdeki savaşlardan eser kalmadı. Hani derler ya "zaman herşeyin ilacıdır" diye, ben var ya bu teraneyi çıkartanı bulup.. neyse. Zaman dediğin akmaz, kokmaz, böyle ağda kıvamında, niteliksiz bok gibi birşey afedersin. Konuşmuyor, halini hatrını sormuyor, yakana yapışık kalıyor. İlaç falan değil yani, o tamamen bizim her halta yorum yapan geveze atalarımızın uydurması.
Senin yoksun'luğun çok ayran gönüllü çıktı. Yoksa bilirsin ben feci ağır ve katı bir karakterimdir. Vursan, itelesen kaymam o taraflara. Ama bu yoksun'luk kalbimin haşatını çıkardı allah seni inandırsın. Hayır kalpsiz kalayım sorun değil, ama yakın zamanda çocuklarımın babası olacak zatı muhteremle karşılaşacağımıza dair bir inanç oluştu bende.. Muhterem gelecek hayatımın orta yerine, kalbim tükendiği için ben kendisini dalağımla falan sevmek zorunda kalacağım, hiç şık olmayacak..

"Biz seninle dünyayı tersine çevireceğiz" konuşmasını yapmak için aldığın, tersine doğru akan kum saati bozuldu. Kum saati bozulur mu deme, insanın hayalleri bile bozulabilirken, maddeler dünyasına ait birşeylerin sonsuza dek mükemmel bir işleyişte olmasını beklemek çok aptalca.. Ahh tabi bir de elinin değdiği herşey bozuluyor, ama onu farklı bir başlık altında tartışmak isterim.

Geçenlerde ilk sevilememe tecrübemi yaşadım. Birisiyle tanıştık. Ne desem, bu çocukceğiz hayvanlar gibi eğleniyor.. "güzel olduğunuz kadar akıllısınız da" tarzında jön kılıklı laflar ediyor.. sabah akşam bana ciddi bir mesai harcıyor.. derken fiş çekildi. Hani uyandığını haber vererek başlayıp, gün boyunca ne yapsa bilgi geçen canlılardandı kendisi. Beni bilirsin, pek arama, sorma, uzaktayken alakaya boğma huyum yoktur. Yoksunluk'la eğri oturup, doğru düşünüp karar verdik ve her mesajını yanıtladık, her aramasına geri döndük. Bildiğin "sevme oyunu"nu oynadık. Yabancısı olduğum bu ilgili kız modeli komiğime gitse de, hatta bazen içime fenalıklar verse de hiç hissettirmeden görevimi eksiksiz tamamladım. Birden mesajları kesildi. Yoksun'luğa danıştım, kendisine kontör yollamayı bile düşündüm, ama eşşek kadar insandı, kontörlü değildi hattı, üstelik sınırsız internet paketi üzerinden gayet bedavadan yazıyordu. Bir şekilde bana sınır koydu, hiç şık bir sonuç olmadı. "Kısmet" değilmiş dedik, üstüne düşmedik.
Seni nasıl sevemedi deme, elinin dokunduğu herşeyin bozulduğunu üst satırlarda anlatmıştım. Kum saati nedir ki, beni bile bozdun.
Yoksun'luğun arttık haddini biliyor. O da biraz bana benzemeye başladı. Kimseye iliştiği yok. Başbaşa kalmamızın verdiği bir takım sorunlar yaşıyoruz ama beni bilirsin, sinirim can yakıcı olur. Geçenlerde saçları elimde kaldı, o günden beri muma döndü.

Hiç tanımadığım yoksun'luğunla birlikte çıktığım yolda çok kez kaybolduk. Bilmediğin sokaklar seni yanlış yollara götürebiliyor. Hayat bazen labirent etkisinde geçsede, ben yoksun'luğunla birlikte bu toprakların sahibi oldum. Şimdi nereye dönersem döneyim kendimdeyim. Dört bir yan, avucumun içi, elimin kiri.
Hani demiş ya  Nietzsche "beni öldürmeyen şey güçlendirir" diye.. İşte bu da ağdalı bir zamanın uydurması bence. Nietzsche'ye ne şekilde demir etkisi yapıyor bilmiyorum ama, beni öldürmeyen şey, öldürmüyor. O kadar.